Dział: Za drzwiami gabinetu

Gdy do klasy trafia dziecko z tikami, często trudno jest nam zrozumieć, dlaczego uczeń ten nie jest w stanie kontrolować swojego ciała. Tiki to mimowolne, czyli niezależne od woli, szybkie, nagłe, krótkotrwałe, skoordynowane i nierytmiczne skurcze mięśni jednej lub więcej części ciała lub wydawane dźwięki bądź słowa. Na ogół są traktowane jako zjawisko przemijające i niegroźne. Mają one jednak znaczący wpływ na ogólne funkcjonowanie dziecka, jego poczucie własnej wartości, relacje społeczne i czasami osiągane wyniki w szkole.

W polskich szkołach jest wielu uczniów z zaburzeniem przywiązania, ale niestety nie zawsze nauczyciele i specjaliści szkolni mają tego świadomość. Przyczyną takiej sytuacji jest brak adekwatnych diagnoz bądź ich nietrafność. Większość tych uczniów przebywa w placówkach opiekuńczych, rodzinach zastępczych i adopcyjnych. Część stanowią dzieci zaniedbywane przez dysfunkcyjnych rodziców. Niektóre pochodzą z rodzin o ustabilizowanym wysokim statusie społecznym i zawodowym. Ich opiekunowie zajęci własną karierą zawodową nie mają czasu na zajmowanie się swoimi pociechami.

Jeszcze przed wakacjami pisałam w „Głosie Pedagogicznym” o tym, w jaki sposób mediacje rówieśnicze mogą być wprowadzone do szkół. Była mowa o wymogach technicznych i zdecydowanie ważniejszym czynniku, jakim jest gotowość osób kierujących placówką do wprowadzenia w szkole mediacji oraz otwartość na to całej społeczności szkolnej. Tym razem skupiam się na technikach komunikacyjnych, których stosowanie nie daje gwarancji zażegnania konfliktów, ale bez ich znajomości nie znajdziemy jakiegokolwiek rozwiązania.

W dobie dzisiejszej kultury, hołdującej kultowi szczupłości, bardzo wiele nastolatków, a nawet dzieci, wpada w sidła anoreksji, ortoreksji i bulimii. Są to choroby śmiertelne, ale możliwe do pokonania. Zaburzenia odżywiania izolują chorującego, sprawiając, że jego świat staje się mrocznym i samotnym miejscem. Przy odpowiedniej psychoterapii i wsparciu rodziny można pomóc mu wyjść z tego ślepego zaułka i odkryć szczęśliwe życie na nowo.

Dojrzewanie to burzliwy czas wielu przemian – zarówno w ciele, jak i osobowości. Kształtowanie się własnej tożsamości i indywidualności, rozwój seksualności, szukanie swojego miejsca w grupie to duże wyzwanie – wymagające dobrze działających mechanizmów obronnych, które rozwinęły się we wcześniejszych fazach rozwoju. Istotne jest również środowisko, zarówno rodzinne, jak i społeczne, które wspiera ten proces.

Depresja, fobia szkolna, przewlekła choroba, żałoba, rozwód rodziców... – te i inne trudne sytuacje życiowe mogą spowodować przedłużające się trudności szkolne i absencje. Jak w takich sytuacjach pracować z uczniem i egzekwować obowiązki, by dać mu możliwość wyjścia na prostą bez przyzwyczajenia się do taryfy ulgowej?

Zjawisko stresu pourazowego zostało zdefiniowane całkiem niedawno. Początkowo badacze problemu uważali, że zdarza się ono jedynie u osób dorosłych, ale obecnie wiadomo, że problem równie często dotyczy dzieci i młodzieży. Jak powinna przebiegać praca z uczniem dotkniętym tym zespołem?