Tematyka stresu nie jest obca żadnemu psychologowi i pedagogowi. Na co dzień wspieramy uczniów, ich rodziców oraz nauczycieli w radzeniu sobie z nim. Jak jednak sami radzimy sobie z przeżywanym stresem? Czy sprawdza się w naszym wypadku powiedzenie, że szewc bez butów chodzi? Doświadczanie stresu w życiu zawodowym i osobistym dotyczy nas tak samo jak innych pracowników. Pierwszym krokiem do lepszego radzenia sobie ze stresem jest uświadomienie sobie i przyznanie, że się go przeżywa. Sam fakt bycia psychologiem czy pedagogiem nie oznacza, że stres omija nas szerokim łukiem. Mamy prawo doświadczać stresu i przeżywać w związku z tym wiele różnych emocji.
Autor: Agnieszka Wiankowska
Psycholog, psychoterapeuta. Zawodowo od kilkunastu lat związana z Poradnią Psychologiczno-Pedagogiczną „Osiek” w Gdańsku. Pracuje z dziećmi, młodzieżą i ich rodzicami, a także prowadzi konsultacje i szkolenia dla nauczycieli.
Praca psychologa i pedagoga opiera się przede wszystkim na kontakcie z drugim człowiekiem. Zawody te często postrzegane są w społeczeństwie, a także przez samych psychologów i pedagogów, jako pewnego rodzaju powołanie wymagające ogromnego zaangażowania i poświęcenia. Jednak pracownicy bardzo zaangażowani emocjonalnie, oddani swojej pracy, utożsamiający się z wykonywanymi obowiązkami i mający dużą potrzebę czerpania satysfakcji z wykonywanych zadań są bardziej narażeni na wypalenie zawodowe, które często występuje, kiedy przekraczamy swoje granice. Jak podaje Helena Sęk (2005), w zawodach polegających na pomaganiu innym trzeba troskę o innych uzupełnić również troską o siebie. Takie zrównoważone podejście pozwala na rozwój optymalnej postawy – zdystansowanej troski. Jak zatem zadbać o swoje granice w zawodzie psychologa i pedagoga?
Bycie rodzicem to jedna z najwspanialszych ról w życiu, której matki i ojcowie uczą się każdego dnia, stawiając czoła wielu wyzwaniom. Wychowawcy, pedagodzy i psycholodzy mogą towarzyszyć rodzicom w tej drodze i wspierać ich. Bardzo dużo spotkań z rodzicami wynika z zaniepokojenia pracowników oświaty funkcjonowaniem dziecka w szkole lub z poszukiwania przez rodziców porad wychowawczych. Wiąże się to często z potrzebą poruszania podczas rozmów tematów trudnych i budzących wiele emocji. Jednym z takich tematów są kwestie dotyczące dyscyplinowania dzieci i stosowania kar fizycznych.