Dziecko z niepełnosprawnością intelektualną wyzwaniem dla szkoły

Proces uczenia i nauczania jest długotrwały i wymaga zaangażowania ze strony nauczycieli, rodziców, uczniów i środowiska zewnętrznego. Uzależniony jest on również od wielu czynników, w tym od predyspozycji psychicznych oraz od rozwoju procesów poznawczych (rys. 1), umiejętności tworzenia pojęć, sądów oraz twórczego myślenia. Na szczęście coraz bardziej powszechna jest idea indywidualnego podejścia i akceptowania wszelkiej różnorodności, jaka pojawia się w klasie szkolnej. Szczególną wagę przykłada się do wdrażania nowych metod pracy skierowanych do dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Mowa tutaj zarówno o tych osobach, które mają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, jak i o tych, dla których trudnością staje się opanowanie wymagań programowych ze względu na obniżone funkcjonowanie percepcyjno-poznawcze, zdrowotne czy wynikające z ograniczeń środowiskowych. Prezentowanie takiego podejścia do specjalnych potrzeb edukacyjnych ma na celu uświadamianie nauczycielom potrzeby wdrożenia idei mającej na celu wyrównywanie szans edukacyjnych wszystkich uczniów. 

Mówiąc o wyrównywaniu szans edukacyjnych, mamy na myśli również pracę z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Według I. Obuchowskiej dotyczy ona tych dzieci, których rozwój jest zaburzony w takim stopniu, że nie są one w stanie wyeliminować tych utrudnień ani za pomocą własnych umiejętności i mechanizmów regulacji, ani poprzez wsparcie ze strony kadry pedagogicznej. Pojawia się tutaj istotne ograniczenie w rozwoju poznawczym i funkcjonowaniu intelektualnym oraz w zakresie przystosowania się do obowiązujących norm i zasad. Dziecko ma trudności adaptacyjne, a także problemy z funkcjonowaniem społeczno-emocjonalnym. Warto podkreślić, że niepełnosprawność można zdiagnozować tylko wówczas, gdy ujawniła się ona u dziecka przed ukończeniem 18. roku życia. Dodatkowo...