Codzienna praca pedagoga i psychologa szkolnego jest wymagająca i różnorodna. Jej podstawowe obszary to monitoring uczniów, psychoprofilaktyka i praca nad rozwojem, a także interwencja. Z mojego doświadczenia wynika, że to przede wszystkim ten ostatni filar naszej pracy często bywa przyczyną trudności. Ponadto intensywny emocjonalny kontakt z młodym człowiekiem, za którego czujemy odpowiedzialność, jest sam w sobie obciążający.
POLECAMY
Gdy do tego dodać jeszcze relacje z rodzicami, instytucjami zewnętrznymi i współpracownikami, otrzymujemy swoistą mieszankę wybuchową, która bywa przyczyną wypalenia zawodowego. Według Bassama Aouila i Iwony Rentflejsz – prowadzących badania nad wypaleniem zawodowym psychologów: „W zawodzie psychologa źródłem stresu może być przesadne zaangażowanie, nadmierna identyfikacja z pacjentem, które prowadzą do powstania wyczerpania emocjonalnego”[1]. Jesteśmy wszak jako specjaliści szkolni swoistym „lekarzem pierwszego kontaktu” – wspieramy uczniów w kryzysach, przyjmujemy ich troski, problemy okresu dojrzewania, próbujemy znaleźć kompromis między oczekiwaniami nauczycieli, rodziców, wymaganiami obszernej podstawy programowej. Do szczególnie obciążających czynników, z którymi spotykamy się w pracy, należą m.in.: opór ucznia, symptomy psychopatologiczne, zachowanie pasywno-agresywne czy myśli samobójcze. Szczególnie praca z uczniem w kryzysie suicydalnym, a takich mamy niestety coraz więcej, jest doświadczeniem najbardziej obciążającym dla szkolnych psychologów i pedagogów. Chciałabym podzielić się w poniższym tekście narzędziami, które pomagają zadbać o siebie i swoje zasoby w tej trudnej i wymagającej pracy.
