Specyficzne trudności w nauce, czyli jak pracować z dzieckiem z dysleksją

Dzieci szkolne przejawiają coraz więcej trudności, a ich charakter staje się niezwykle zróżnicowany: od zaburzeń zachowania przez problemy w zakresie integracji sensorycznej, aż do specyficznych trudności w uczeniu się. W związku z tym nauczyciel musi cały czas poszerzać swoją wiedzę i zdobywać doświadczenie, aby móc jak najefektywniej wspomóc proces rozwoju tych uczniów i poprzez wykorzystanie odpowiednich metod i technik przyczynić się do tego, że opanują podstawę programową w wymaganym zakresie. W tym wszystkim niezwykle istotne staje się właściwe rozpoznanie potrzeb i możliwości ucznia oraz indywidualne podejście do niego, by mógł odnosić sukcesy. Nie ma już bowiem klasy, w której chociaż jedno dziecko nie miałoby opinii z poradni psychologiczno-pedagogicznej, a jedną z najczęściej rozpoznawanych trudności jest ryzyko dysleksji lub sama dysleksja. 

Specyficzne i niespecyficzne trudności dziecka

W literaturze pedagogicznej można spotkać się z dwoma pojęciami dotyczącymi trudności dziecka. Mowa tutaj o problemach w nauce o charakterze (rys. 1):

• niespecyficznym, które wynikają m.in. z problemów zdrowotnych, niepełnosprawności intelektualnej, częstej nieobecności w szkole czy nieprawidłowych metod pracy wykorzystywanych przez nauczyciela;
• specyficznym, dotyczącym dzieci w normie intelektualnej, które mimo że wkładają w pracę bardzo dużo wysiłku, to nie są w stanie uzyskać efektów podobnych do swoich rówieśników (trudności te dotyczą przede wszystkim czytania i pisania) – problemy te określa się mianem dysleksji rozwojowej. 

P. Morgan, angielski okulista, w 1896 r. opisał wyjątkowy przypadek chłopca, który mimo prawidłowego rozwoju poznawczego i intelektualnego nie był w stanie opanować umiejętności c...