Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne u dzieci i młodzieży

W pierwszej ­­po­­­łowie XX w. za­­burzenia obsesyjno-kompul­syjne, czyli OCD (obsessive-compulsive disorder), nazywane były nerwicą natręctw i uznawano je za dość rzadką chorobę. Jednak Sigmund Freud twierdził, że jest to zaburzenie wywołane przede wszystkim wewnętrznymi konfliktami, i próbował leczyć z niego przez psychoanalizę. Obecnie dzięki licznym badaniom i technologii ustalono, że przyczyną tego zaburzenia nie są nieuświadomione konflikty, ale nieprawidłowości w strukturze mózgu, sposobie funkcjonowania układu nerwowego oraz neuroprzewodnictwie, czyli np. regulacji poziomu serotoniny. W opracowanej przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne klasyfikacji DSM (diagnostic and statistical manual of mental disorders) OCD jest zaliczane do zaburzeń lękowych charakteryzujących się obsesjami i/lub kompulsjami. Osoby, które ich doświadczają, w tym dzieci i młodzież, nie mogą prawidłowo funkcjonować, gdyż ich realizacja zajmuje im dużo czasu, negatywnie wpływa na relacje z innymi ludźmi i zakłóca wykonywanie czynności życia codziennego, takich jak mycie się, jedzenie, ubieranie się, przemieszczanie się czy uczenie się.

Podobnie jak w wypadku wielu innych zaburzeń, również i przy OCD nie ma jednego czynnika, który je wywołuje. Suma dziedzicznych predyspozycji do wadliwego działania układu nerwowego, czynników środowiskowych, urazów psychicznych, wypadków, przebytych chorób, długotrwałego stresu  może aktywować różne objawy obsesji i/lub kompulsji. Badania wykazują, że blisko połowa rozpoznanych przypadków OCD u osób dorosłych ma swoje początki w dzieciństwie. Warto pamiętać także o tym, że zaburzenie to może rozwinąć się podczas dojrzewania.

Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne u dzieci i młodzieży

W wypad...