Pedagog, terapeuta pedagogiczny i diagnosta w poradni psychologiczno- -pedagogicznej w Gdańsku. Prowadzi zajęcia terapii pedagogicznej dla uczniów ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się oraz szkolenia dla rodziców i nauczycieli. Wykorzystuje nowoczesne technologie, w tym rozszerzoną i wirtualną rzeczywistość. Obecnie doktorantka pedagogiki na Uniwersytecie Gdańskim. Jej zainteresowania naukowo-badawcze dotyczą dysleksji u osób dorosłych. Finalistka pierwszej edycji konkursu „Nauczyciel Jutr@ 2021”. Autorka edukacyjnego kanału na YouTube „Pedagog Michalina”.
Paradygmat neuroróżnorodności jest stosunkowo nowym zjawiskiem i stanowi alternatywę dla medycznego modelu niepełnosprawności. Podejście to traktuje zróżnicowanie ludzkiego mózgu jako naturalnie występujące w populacji, bez patologizowania tego zjawiska. Na czym polega ta zmiana paradygmatu i czy rzeczywiście ma szansę zaistnieć?
Choć wirtualna rzeczywistość wciąż kojarzona jest przede wszystkim z branżą rozrywki, to pokażę, że może być także skutecznym narzędziem do osiągania celów edukacyjnych. W rękach pedagoga staje się ona narzędziem dydaktycznym lub terapeutycznym, tak jak długopis i kartka. Psychiatra z Uniwersytetu Stanford, Kim Bullock, która wykorzystuje wirtualną rzeczywistość w pracy, powiedziała: „Technologia ta nie jest formą terapii, ale narzędziem terapii. Można jej używać na wiele sposobów”.
Wyniki badań pokazują, że obniżenie samooceny wśród dzieci z dysleksją dotyczy aż 89% z nich. Co więcej, wykazano, że niski poziom samooceny utrzymuje się na tym poziomie lub wciąż się obniża w miarę postępu edukacji szkolnej. Innym niepokojącym wskaźnikiem jest to, że 33% adolescentów z zaburzeniami uczenia się, w tym z dysleksją, choruje na depresję.
