Uczeń z dysleksją w szkole a zaburzenia emocjonalno-motywacyjne

Czym jest dysleksja?

Istnieje wiele definicji dysleksji, a chaos terminologiczny z pewnością nie ułatwia poszerzania rzetelnej wiedzy na ten temat wśród nauczycieli i rodziców. Przytoczę dwie definicje dysleksji. Pierwsza pochodzi z Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-11, sporządzonej przez Światową Organizację Zdrowia. W kategorii „Rozwojowe zaburzenia uczenia się” 6A03.0 (w starszej wersji ICD-10 „Specyficzne trudności w uczeniu się” F 81.0) mieści się:

DYSLEKSJA – rozwojowe zaburzenie uczenia się w zakresie czytania,

DYSORTOGRAFIA – rozwojowe zaburzenie uczenia się w zakresie ekspresji pisemnej,

DYSGRAFIA – rozwojowe zaburzenie w zakresie opanowania poprawnego poziomu graficznego pisma (kaligrafii),

DYSKALKULIA – rozwojowe zaburzenie uczenia się w zakresie matematyki.

Druga definicja warta uwagi pochodzi z 2007 roku z Europejskiego Towarzystwa Dysleksji, które definiuje dysleksję jako „odmienny sposób nabywania umiejętności czytania i pisania oraz ortografii”, pomijając tym samym takie sformułowania jak „zaburzenie”, „deficyt”, „trudności”. Za Martą Bogdanowicz należy dodać, że dysleksja występuje u uczniów w granicach normy intelektualnej (często o wysokiej sprawności intelektualnej), a także dysponujących sprawnymi narządami ruchu, zmysłami wzroku i słuchu.
Dysleksja dotyczy około 10–15% populacji, czyli w praktyce w klasie szkolnej mamy średnio trzech uczniów z dysleksją. Potwierdzają to coroczne raporty Centralnej Komisji Egzaminacyjnej, które podają, jaki odsetek uczniów skorzystał z dostosowań na egzaminach zewnętrznych ze względu na diagnozę spe...