Planowanie jako fundament uczenia się
Planowanie i realizacja założonego planu są filarami trwałości procesu uczenia (się). Umiejętność ta wydaje się kluczowa, zwłaszcza w kontekście przygotowania do sprawdzianów czy egzaminów. W szkolnej praktyce naszych uczniów obserwujemy syndrom tzw. ostatniej chwili. Postawę taką można rozpatrywać w kategoriach uczniowskiej przypadłości. Tymczasem jest ona uwarunkowana fizjologicznym rozwojem mózgu. Umiejętność planowania jest trudna do opanowania, szczególnie dla dzieci w wieku szkolnym. Płaty czołowe, czyli obszar w mózgu odpowiedzialny za planowanie, rozwija się bowiem do 20. roku życia. Znaczenia nabierają tutaj uczniowskie doświadczenia związane z planowaniem – od przyglądania się temu procesowi, bycia jego częścią, aż po samodzielne działania.
Planowanie, zarówno w doświadczeniu nauczycieli, jak i uczniów, zazwyczaj polega na rozłożeniu treści, jakie uczeń powinien opanować w konkretnym czasie. Tymczasem edukacyjnie wartościowe planowanie, oprócz rozłożenia treści, zawiera takie elementy, jak: podzielenie treści na mniejsze porcje, przemieszanie ich i regularne wracanie do nich w odpowiednich odstępach czasu.
Trzy strategie, które wzmacniają uczenie się i zwiększają trwałość wiedzy
Najnowsze badania edukacyjne1 wskazują na trzy strategie zwiększające sukces edukacyjny uczniów, wspierające p...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 10 wydań magazynu "Głos Pedagogiczny"
- Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online
- Możliwość pobrania materiałów dodatkowych
- ...i wiele więcej!
