Dziecko z zaburzeniami przywiązania

Co to jest przywiązanie?

Twórcą koncepcji przywiązania jest John Bowlby, który uważa, że przywiązanie to relacja dziecko – pierwotny opiekun (czyli osoba pełniąca funkcję rodzica). Przywiązanie jest rodzajem więzi emocjonalnej (affectional bond) między ludźmi. Wyróżnia się jeszcze więź przyjacielską, opiekuńczą, seksualną, braterską/rodzinną. Więź emocjonalna różni się od pozostałych kilkoma kryteriami: jest długotrwała; dotyczy konkretnej osoby (obiektu przywiązania); osoba ta jest emocjonalnie ważna; więź przywiązaniową charakteryzuje poszukiwanie bliskości z obiektem przywiązania; pojawiają się protest i stres separacyjny odczuwany przez jednostkę w sytuacji rozłąki z obiektem przywiązania; w trakcie poważnego stresu pojawia się potrzeba poszukiwania bezpieczeństwa i komfortu w relacji z obiektem przywiązania (bezpieczna przystań).
To, w jaki sposób dziecko przywiąże się do swojego opiekuna, będzie miało istotne znaczenie dla jego przyszłego rozwoju. Rodzaj przywiązania staje się matrycą wszystkich późniejszych relacji i podstawowych przekonań dziecka. Na podstawie badań wyróżniono cztery typy więzi.

1. Więź ufna 
   W tej relacji dziecko czuje się przy rodzicu bezpiecznie. Rodzic w tym typie więzi jest kochający, dojrzały, empatyczny, otwarty na potrzeby dziecka, rozumiejący jego rozwój. Tak nawiązana więź będzie sprzyjała dalszemu rozwojowi dziecka. Jednostka wykształci w sobie wiele umiejętności społecznych, pozytywną samoocenę, empatię, otwartość, zdolność do radzenia sobie w sytuacjach stresujących, kreatywność, a także, co ważne, dużą odporność psychiczną określaną pojęciem resilience.
2. Więź unikająco-lękowa
   Dziecko nie zawsze w relacji z rodzicem czuje się bezpiecznie. Sytuacje lęko...