Jak pomóc rodzicom zaakceptować niepełnosprawność dziecka

Kiedyś, kiedy pracowałam w poradni psychologiczno-pedagogicznej, zdarzyło mi się diagnozować chłopca mniej więcej 14-letniego. W przebiegu jego rozwoju nie wystąpiło nic niepokojącego, z samym badaniem także poradził sobie bardzo dobrze. We wszystkich skalach narzędzia diagnostycznego chłopiec uzyskał wyniki wysokie lub bardzo wysokie, z wyjątkiem jednego podtestu, dotyczącego myślenia matematycznego, którego rezultat okazał się przeciętny (czyli nadal w normie rozwojowej). Innymi słowy, ogólny, całościowy wynik badania był bardzo dobry, w żadnej z badanych sfer chłopiec nie odbiegał od rówieśników, co więcej, w większości z nich istotnie ich przewyższał. Mimo to mama dziecka nie mogła się pogodzić z faktem, że wynik tego jednego podtestu nie odpowiadał pozostałym, i dokładała wszelkich starań, aby udowodnić mi jako diagnoście, a nawet dyrektorowi poradni, że badanie zostało przeprowadzone niewłaściwie, a jej syn, w obrębie tego jednego podtestu, prezentuje umiejętności wyższe, niż wykazano. 
Nie wiem, jak ostatecznie zakończyła się ta historia, jednak przytaczam ją, aby pokazać, że rodzic może mieć trudność z zaakceptowaniem faktu, iż jego dziecko radzi sobie z czymś „gorzej”. W opisywanym przypadku owa „trudność” nie była istotna, a wręcz nie było jej wcale (niezależnie od tego, że mama uważała inaczej). Co jednak wówczas, kiedy trudności dziecka są znacznie poważniejsze i teoretycznie niemożliwe do zignorowania, jak np. zespół Aspergera¹? 

Zespół Aspergera – co to właściwie jest?

Zespół Aspergera najczęściej określa się jako najlżejszą formę autyzmu. Osoby z tym zaburzeniem mogą, jeśli tylko zostaną zdiagnozowane i otrzymają odpowiednie wsparcie, samodzielnie lub w miarę samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie, pracować zawodowo, tworzyć związki z innymi ludźmi i odczuwać satysfakcję z życia. Pomimo to stwierdzenie „najlżejsza forma autyzmu” budzi lęk. W potocznym rozumieniu samo słowo „autyzm” kojarzy się z dziećmi, które nie mówią, nie patrzą w oczy, nie nawiązują relacji społecznych i żyją „w swoim świecie”. I...