Osobowość chwiejna emocjonalnie

Problematyka osobowości we współczesnej psychologii jest zagadnieniem centralnym. Osobowość traktuje się jako złożony wzorzec głęboko zakorzenionych cech psychicznych, przejawiających się automatycznie w niemal każdej sferze funkcjonowania psychologicznego człowieka. Tak więc osobowość uznawana jest za wzorzec cech występujących w całym złożonym układzie jednostki. Termin „osobowość” jest często mylony z dwoma pojęciami pokrewnymi: charakterem i temperamentem, a wszystkie trzy w codziennym użyciu mają zbliżone znaczenie. Charakter odnosi się jednak do cech nabywanych w trakcie wychowania i wskazuje na pewien stopień konformizmu jednostki wobec obowiązujących standardów społecznych. Temperament natomiast nie dotyczy oddziaływań socjalizacyjnych, tylko podstawowej biologicznej predyspozycji jednostki do przejawiania określonych zachowań. Charakter stanowi więc krystalizację oddziaływań otoczenia, a temperament odnosi się do biologicznie zakodowanego wpływu natury. 
Osobowość człowieka kształtuje się od najwcześniejszego dzieciństwa (pewne zręby osobowości tworzą się nawet w życiu płodowym) i jej rozwój teoretycznie trwa przez całe życie. Mimo że nawet bardzo małe dziecko przejawia określone cechy psychologiczne, do momentu zakończenia okresu dojrzewania, a więc mniej więcej do 18. roku życia nie mówimy o osobowości, ponieważ ona dopiero się tworzy.

Zaburzenia osobowości

W rozdziale V Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych, poświęconym zaburzeniom psychicznym i zaburzeniom zachowania, znajdują się opis i wskazówki diagnosty...