Poznanie indywidualnych predyspozycji ucznia kluczem do jego zrozumienia

Będąc zupełnie obiektywnym, należy stwierdzić, iż owa indywidualność cech nie jest czymś wyjątkowym, rzadkim, powodującym, że należałoby zastanowić się, w jaki sposób mówić do danej osoby, pracować z nią, jakich wyników owej pracy się spodziewać. Indywidualność jest cechą każdego z nas. Oczywiście możemy postrzegać ją w wielu wymiarach; możemy mówić o indywidualnych cechach fizycznych, wyglądzie zewnętrznym, budowie ciała, budowie narządów wewnętrznych, kolorze oczu czy odcieniu skóry. Wygląd jest tym, co odróżnia nas najbardziej od innych, gdyż jego cechy najłatwiej nam zdefiniować i wskazać różnice pomiędzy poszczególnymi osobami. Różnimy się też pod względem charakteru, indywidualnych cech wpływających na naszą osobowość, temperament, zachowania, zdolności i umiejętności. W tym przypadku nie jest już tak łatwe określenie tych przymiotów, każdy bowiem podejmuje się ich oceny przez pryzmat własnych cech. O wiele łatwiej jest wyłapać z tłumu przechodniów osobę o rudych włosach niż taką, która wykazuje nadwrażliwość na bodźce dźwiękowe. Odmienność cech fizycznych sprawia, że jesteśmy różnorodni, co najczęściej postrzega się w granicach normy. Warto jednak chwilę zastanowić się, czym jest owa norma. Kto ustala, co mieści się w jej granicach, a co już nie? Czy heterochronia tęczówek oczu jest nadal normą, czy też taka osoba uznana zostanie za odmieńca, wykluczona poza margines „normalności”? 
Współcześnie zaleca się wieloaspektowe spojrzenie na człowieka i jego indywidualność. Innymi słowy, można rzec, że wszystko, co widzimy i co zostało stworzone przez naturę, jest normalne i tak powinno być traktowane. Nawet wszelkie stany patologiczne, chorobowe, wady nie są czymś, co powinno dziwić, zaskakiwać, wzbudzać nadmierne zainteresowanie cz...