Rozstanie rodziców, ich rozwód, wyprowadzenie się z domu mamy lub taty zwykle są dla dziecka bolesnym przeżyciem. Zwłaszcza wtedy, gdy z jego perspektywy wszystko wyglądało dobrze i było ono przekonane, że mama i tata będą zawsze razem – razem z dzieckiem. Podczas rozwodu dziecko jest świadkiem, a często też uczestnikiem wielu konfliktów naruszających jego poczucie bezpieczeństwa. Rodzice, skupieni na własnych problemach, najczęściej nie zdają sobie sprawy, jak silnie ich pociecha przeżywa wszystko, co dzieje się między nimi.
Dzieci zazwyczaj doświadczają różnorakich emocjonalnych i wychowawczych problemów. Reakcje takie jak złość, odrzucenie, lęk, poczucie winy, smutek lub depresja, a nawet regresja są normalne, występują po przeżyciu wielkiej straty. Obserwuje się je u dzieci podczas okresu separacji i tak długo, jak długo zajmuje przejście przez „okres smutku” i pogodzenie się z rozwodem rodziców.
JAK DZIECI REAGUJĄ NA ROZSTANIE RODZICÓW?
Okres niemowlęcy
Dziecko w tym wieku uczy się ufać innym. Osoba, która zaspokaja wszystkie potrzeby dziecka w tym okresie, staje się jego „pierwotnym opiekunem”. Gdy nagle „pierwotny opiekun” odchodzi lub zmienia się w osobę nieznaną, dziecko przeżywa lęk i zachwianie poczucia bezpieczeństwa; obawia się, że jego potrzeby nie będą zaspokajane. Może mieć kłopoty ze snem (trudności z zaśnięciem, częste budzenie się w nocy) oraz w rozstawaniu się z rodzicem. W jego zachowaniu mogą być widoczne częste zmiany nastroju, płaczliwość, smutek.
Kiedy dziecko ma od trzech do pięciu lat
Żyje nadzieją, że rodzice znów będą razem. Ma poczucie, że straciło mamę czy tatę, co może prowadzić do agres...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 10 wydań magazynu "Głos Pedagogiczny"
- Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online
- Możliwość pobrania materiałów dodatkowych
- ...i wiele więcej!
