Szkolne sukcesy uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi

Termin „specjalne potrzeby edukacyjne” w środowisku pedagogów jest już powszechnie utrwalony; należy podkreślić, że nigdy nie był i nadal nie jest terminem urzędowym. Funkcjonuje wyłącznie w języku potocznym czy opracowaniach naukowych, natomiast w regulacjach prawnych dotyczących prawa oświatowego stosuje się określenie „indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne”¹.
Takie rozumienie specjalnych potrzeb edukacyjnych ma na celu przede wszystkim urzeczywistnienie idei wyrównywania szans edukacyjnych wszystkich uczniów, m.in. poprzez udzielanie potrzebującym wsparcia i pomocy odpowiednio do ich indywidualnych potrzeb i możliwości rozwojowo-edukacyjnych. 
Z informacji podawanych przez GUS wynika, że tylko w roku szkolnym 2017/2018 z zajęć organizowanych w szkołach w ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznej korzystało ponad 767 tys. uczniów: z zajęć dydaktyczno-wyrównawczych – 348 167, korekcyjno-kompensacyjnych – 196 791, logopedycznych – 201 552 oraz z innych zajęć o charakterze terapeutycznym – blisko 21 tys. uczniów². Aż 70% polskich rodziców deklaruje, że ich dzieci spotykają się w szkole z różnego rodzaju trudnościami³. Z ich relacji wynika, że dla wielu szkoła – wraz z upływem czasu – przestała być źródłem radośnie zdobywanej wiedzy. Nie zawsze jest też przestrzenią do faktycznego rozwoju, funkcjonując bowiem w paśmie szkolnych trudności, niepowodzeń i słabszych ocen, nabrali przekonania, że wysiłek ich jest daremny, niezauważalny w szkole/klasie. Czują się więc sfrustrowani, wpadają w pułapkę bezradności edukacyjnej, spada ich poczucie własnej wartości. Tylko nielicznym dzieciom udaje się pokonać trudności i dzięki silnej osobowości, wsparciu rodziców lub uw...