Cisza, która boli. O przemocy relacyjnej wśród dziewcząt

Problem na świecie

Skala problemu przemocy relacyjnej w szkołach jest znacząca. Badanie przeprowadzone w szkołach miejskich w Zambii wykazało, że 36% uczniów zgłosiło wysokie zaangażowanie w przemoc relacyjną występującą co najmniej raz w miesiącu (Menon, 2016). Analiza obejmująca 8115 meksykańskich nastolatków w wieku 11–16 lat (średnia wieku 13,34 lat) potwierdza, że zjawisko to dotyczy znacznej części populacji szkolnej w różnych kontekstach kulturowych (Romero Abrio et al., 2018). Szczególnie niepokojące jest to, że gdy ocena agresji nie uwzględnia przemocy relacyjnej, aż 60% agresywnych dziewcząt w porównaniu z jedynie 7% agresywnych chłopców pozostaje niezidentyfikowanych przez system szkolny (Frick et al., 2010).

Badania wskazują, że przemoc relacyjna może przybierać zarówno charakter proaktywny, będący instrumentalnym narzędziem do osiągnięcia określonych celów społecznych, jak i reaktywny, stanowiący emocjonalną odpowiedź na postrzegane krzywdy (Leff, Waasdorp, 2010). Mechanizmy leżące u podstaw tego zjawiska obejmują deficyty w przetwarzaniu informacji społecznych, trudności w interpretacji intencji rówieśników oraz wybieraniu prospołecznych odpowiedzi. Dodatkowo zarządzanie reputacją stanowi centralny element przemocy relacyjnej, gdzie sprawcy wykorzystują plotki, pogłoski i tworzenie sojuszy w celu wpływania na pozycję społeczną innych osób, co znacząco wzmacnia konsekwencje dla grupy rówieśniczej.

Przejawy przemocy relacyjnej w środowisku szkolnym

Przemoc relacyjna występuje na wszystkich poziomach edukacyjnych, j...