Potwory mieszkają nie tylko pod łóżkiem w dziecięcym pokoju, lecz również pod szkolną ławką. Warto wiedzieć, że wyjątkowo złośliwe i podstępne monstrum spod ławki, znane jako fobia szkolna, może mieć więcej wspólnego z domem niż ze szkołą.
Dział: Pomoc pedagogiczno-psychologiczna
Dzieci potrzebują więcej niż tylko fizycznej opieki – równie istotna, jeśli nie ważniejsza, jest ich emocjonalna więź z opiekunami. Współczesne społeczeństwo, pomimo ogromnego postępu w nauce o psychologii dziecka, nadal często bagatelizuje skutki zaniedbania emocjonalnego. W dobie powszechnego dostępu do technologii coraz więcej dzieci spędza czas przed ekranami, zamiast w bezpośrednim kontakcie z rodzicami.
Hejt i przemoc rówieśnicza to temat, na który w bieżącym roku położony został szczególny nacisk. Należy zwrócić uwagę, że przez cały czas budowanie bezpiecznego środowiska w szkołach i przedszkolach powinno skupić się na działaniach bazujących na zrozumieniu, empatii i szacunku do drugiego człowieka. W ostatnich latach temat hejtu i przemocy coraz częściej gości w rozmowach nauczycieli, pedagogów i rodziców. Mimo że świadomość społeczna w tej kwestii rośnie, problem nie znika – przeciwnie, przybiera nowe formy, zwłaszcza w przestrzeni cyfrowej. Współczesna szkoła stoi przed ogromnym wyzwaniem: jak skutecznie reagować na przemoc i jak jej zapobiegać?
Każdy rodzic, walcząc o szczęście i zaspokojenie najważniejszych potrzeb swojego dziecka, odgrywa rolę wymagającego partnera w edukacji. Nauczyciel, do którego klasy trafia wychowanek, bywa dziś często postrzegany w nie do końca przychylnym świetle. Narażony jest na ocenę i krytykę nie tylko ze strony rodziny, ale także społeczeństwa. Jednak wzajemne zaufanie buduje się wyłącznie dzięki otwartości i wspólnemu zaangażowaniu.
Przemoc relacyjna stanowi szczególną formę agresji rówieśniczej, która ma na celu wyrządzenie krzywdy poprzez naruszenie relacji społecznych, statusu lub reputacji ofiary (Buchanan, Tran, 2006). W przeciwieństwie do przemocy fizycznej, przemoc relacyjna opiera się na wykluczeniu społecznym, rozprzestrzenianiu plotek oraz manipulowaniu przyjaźniami i sojuszami między rówieśnikami. Zjawisko to jest szczególnie istotne w kontekście szkolnym, gdzie relacje rówieśnicze odgrywają kluczową rolę w rozwoju społecznym i emocjonalnym uczniów, zwłaszcza dziewcząt.
W przestrzeni szkolnych korytarzy i klas, gdzie nieporozumienia, rozbieżności zdań, dysharmonia w działaniu i spory są na porządku dziennym, wynurza się prominentna forma pomocy w rozwiązywaniu konfliktów: mediacje rówieśnicze, czyli lekcje na całe życie. W niniejszym artykule przyjrzymy się, jak ta metoda odmienia perspektywę dzieci i młodzieży, ucząc ich empatii, odpowiedzialności i skutecznej komunikacji, a także rozważymy jej rolę w budowaniu bezpieczeństwa i pozytywnego klimatu szkoły. Uświadomimy sobie celowość i korzyści płynące z implementacji programów mediacji rówieśniczych, jak i zwrócimy uwagę na słabsze strony oraz wyzwania, na które szkoła powinna się przygotować.
W końcu. Po wielu latach starań różnych organizacji pozarządowych i środowisk edukacyjnych stało się to, na co tak wielu nauczycieli i rodziców czekało. 28 maja 2025 r. – wcześniej niż zazwyczaj – Ministerstwo Edukacji Narodowej ogłosiło podstawowe kierunki realizacji polityki oświatowej państwa w roku szkolnym 2025/2026. Po raz pierwszy na krótkiej liście priorytetowych zadań i obszarów, na których koncentruje się działanie szkół, przedszkoli i placówek oświatowych w danym roku szkolnym znalazła swoje miejsce – z imienia i nazwiska – higiena cyfrowa.
Zaburzenia depresyjne mogą dotyczyć każdego, bez względu na wiek. Jednakże, mimo dużego rozwoju naukowego w kwestii diagnozowania i leczenia depresji u osób dorosłych, przez długi czas nie było jasnego stanowiska odnośnie do występowania tych zaburzeń u dzieci. Wiele wskazuje na to, że często depresja u dzieci była mylnie diagnozowana jako inne problemy natury psychicznej, takie jak ADHD, nadpobudliwość czy też zaburzenia lękowe.
Budowanie odporności psychicznej uczniów to jedno z kluczowych zadań współczesnej szkoły, szczególnie w kontekście rosnącej liczby kryzysów emocjonalnych wśród dzieci i młodzieży. Szkoła odgrywa kluczową rolę w profilaktyce kryzysów emocjonalnych, ponieważ jest środowiskiem, w którym dzieci i młodzież spędzają znaczną część swojego życia. To tutaj kształtują się relacje rówieśnicze, poczucie własnej wartości, postawy i nawyki radzenia sobie w trudnych sytuacjach.
Współczesne problemy dzieci i młodzieży wynikające często z braku krytycznego podejścia wobec treści publikowanych w mediach społecznościowych czy niskiego poziomu kompetencji emocjonalno-społecznych, jak również ich nie najlepsza kondycja psychiczna i fizyczna stanowią aktualnie na tyle istotny problem, że wśród podstawowych kierunków realizacji polityki oświatowej państwa ogłoszonych w czerwcu przez Ministerstwo Edukacji Narodowej, aż trzy związane są bezpośrednio z wychowaniem i profilaktyką. Postawy patriotyczne, społeczne i obywatelskie, dbałość o bezpieczeństwo, promocja zdrowego stylu życia, zdrowie psychiczne, profilaktyka przemocy rówieśniczej i uzależnień są głównymi zagadnieniami, wokół których będą koncentrowały się szkolne programy wychowawczo-profilaktyczne w roku szkolnym 2025/2026.
Model hipotezy cechy impulsywności (Bauchaine i wsp.) zakłada, że u podstaw behawioralnej ekspresji objawów ADHD oraz zaburzeń opozycyjno-buntowniczych (ODD) i zaburzeń zachowania (CD) leży ogólny czynnik impulsywności.