Moje granice – Twoje granice: jak je rozpoznać i szanować?

Tak rozumiane granice wiążą się ze sferą fizyczną i naszym ciałem, które stanowi barierę między tym, co wewnętrzne, a środowiskiem zewnętrznym. To również szeroko rozumiana sfera psychiczna, która dotyczy obszaru poznawczego, relacji społecznych i emocji. Zdarza się przecież, że uczestniczy się w rozmowach, w których nie chciałoby się brać udziału, słucha się o rzeczach, które nie wspierają, nie pomagają, nie podnoszą na duchu, nie wnoszą niczego dobrego. Temat relacji społecznych jest więc bardzo mocno obecny w sferze granic osobistych. 

Rozróżnień może być jednak więcej – oprócz granic fizycznych, psychicznych czy społecznych można odnieść się np. do granic związanych z podejmowaniem wybranych aktywności. Ktoś może nie chcieć brać udziału w czymś, co wydaje mu się niebezpieczne, w czym nie czuje się komfortowo, na co nie jest gotowy lub nie ma po prostu ochoty. Warto zdawać sobie sprawę z tego, że granice dotyczą również ludzkich możliwości. Nawiązują do zasobów takich jak wiedza i umiejętności. Granice mogą też dotyczyć czasu, by się zregenerować, zadbać o siebie. Ktoś może chcieć mieć więcej czasu dla siebie, chwilę na odpoczynek, czas na pobycie ze sobą. Zdarza się też, że jakaś ważna rozmowa powinna być przełożona na inny termin ze względu na okoliczności i to też granica, która wymaga uważności i troski.
Aby móc rozmawiać z dziećmi i młodzieżą na temat granic osobistych, warto przeprowadzić z nimi w pierwszej kolejności zajęcia wyjaśniające termin „granice”. W tym celu można wykorzystać burzę mózgów, wyświetlić czy pokazać mapy oraz granice państw. Można również nawiązać do sygnalizacji świetlnej, która wyznacza granice poruszania się po drodze. Kontekst życia szkolnego także zawiera szereg granic, które określane są przez statut szkolny, wewnętrzne regulaminy, oznaczenia poszczególnych miejsc (jak chociażby pokój dyrektora, do którego nie można po prostu wejść, tylko należy się wcześniej umówić na spotkanie). Ogólnie rozumiane granice...