Profilaktyka uzależnień behawioralnych

Ta forma uzależnienia, podobnie jak uzależnienie od substancji, ma również swoje konsekwencje ekonomiczne, społeczne i zdrowotne, dlatego należy prowadzić działania zmierzające do ograniczenia ryzyka jej wystąpienia u młodych ludzi. Warto jednak pamiętać, że szkoły nie są placówkami leczniczymi, ale edukacyjnymi i wychowawczymi. Pełnią zatem bardzo ważną funkcję w profilaktyce. Jednak aby ją świadomie i skutecznie prowadzić, potrzebna jest rzetelna wiedza związana zarówno z samym mechanizmem powstawania uzależnienia, jak i zasadami skutecznej profilaktyki.

 „Uzależnienie behawioralne” jest pojęciem traktowanym zazwyczaj jako łagodniejszą formę uzależnienia i ma odmienny obraz społeczny niż uzależnienie od substancji. Słysząc je, można odnieść wrażenie, że nie ma ono tak negatywnych skojarzeń jak określenia „alkoholik” czy „narkoman” i nie niesie za sobą tak poważnych konsekwencji. Jednak to, co jest wspólnym mianownikiem obu pojęć, to słowo „uzależnienie” oznaczające utratę kontroli nad własnym zachowaniem. Mechanizm przymusu działa tak samo i prowadzi zazwyczaj do pogłębiania się zaburzenia codziennego funkcjonowania. Analizując to zjawisko, niezależnie czy od substancji psychoaktywnych czy od czynności, można sformułować wniosek, że jego istotą jest przede wszystkim zaburzenie podstawowej relacji człowieka żyjącego wśród innych, dzięki którym rozwija się, uczy, nabywa nowe kompetencje i zaspokaja potrzeby (bezpieczeństwa, szacunku, przynależności...