„Gdyby ludzki mózg był dość prosty, by można go było pojąć, bylibyśmy zbyt prości, by to zrobić”. Słowa wypowiedziane przez Josteina Gaardera w książce Świat Zofii wskazują, że ludzki mózg wciąż jest dla nas wielką tajemnicą, którą jednak w ciągu ostatnich kilkunastu lat odkrywamy w tempie nieporównywalnie szybszym, niż miało to miejsce wcześniej. Zapraszamy do Pracowni neurodydaktycznej, w której dr Adriana Kloskowska pomoże nam zrozumieć tajniki funkcjonowania ludzkiego mózgu i przełoży tę wiedzę na praktyczne umiejętności do wykorzystania w pracy z uczniami.
Autor: Adriana Kloskowska
Doktor nauk humanistycznych w zakresie – filologia polska, językoznawstwo; mgr – filologia polska z przygotowaniem pedagogicznym; studia podyplomowe: oligofrenopedagogika, nauczanie j. polskiego jako obcego, wczesne wspomaganie rozwoju, autyzm, job-coaching – doradztwo zawodowe, edukacyjne, coaching kariery, zarządzanie oświatą. Jest nauczycielem dyplomowanym, szkoleniowcem, wykładowcą akademickim, doradcą metodycznym, doradcą zawodowym, egzaminatorem OKE, coachem, dyrektorem ośrodka doskonalenia nauczycieli. Wspiera innych w rozwoju, pasjonuje ją mózg, jest autorką publikacji w zakresie procesów uczenia się i wychowania.
Słowa mogą podnosić na duchu, dodawać chęci do działania, uskrzydlać, ale mogą też zniechęcać, a nawet ranić. Zarówno te wypowiedziane do nas przez kogoś innego, jak i te, które kierujemy sami do siebie. Dlatego niezwykle ważne jest, by to, co rodzi się w nas – nasze myśli i to, co idzie w świat w formie słów – budowało, a nie burzyło; koiło, a nie wywoływało ból; łączyło, a nie zrywało więzi.
Są… i mijają się na korytarzu, rozmawiają podczas lekcji, uzgadniają ze sobą pewne kwestie… Są, ale jak? Jako kto? Kim są dla siebie? Jaka jest między nimi relacja? Są: uczniowie, dyrektorzy i nauczyciele, pracownicy niepedagogiczni, rodzice. Jednak jaka jest jakość ich bycia razem?
Człowiek jest istotą stworzoną do samorozwoju, a ludzki mózg nieustannie się uczy i niczego nie robi lepiej. Bywa jednak, że rozwój poszczególnych części mózgu jest zaburzony, co skutkuje tym, że niektóre obszary rozwijają się inaczej niż u większości ludzi; zdarza się też, że wskutek uszkodzenia mechanicznego mózgu ucierpią określone jego części. Gdyby nauczyciele podczas lekcji widzieli mózgi uczniów, zrozumieliby, co w nich się dzieje, i łatwiej by im było projektować skuteczne środowisko edukacyjne. To oczywiście niemożliwe, ale spróbujemy podpowiedzieć co nieco w tym zakresie.
Technologie informacyjne i komunikacyjne (TIK) stały się tak powszechne, że nikogo nie dziwi dziś korzystanie z nich w niemal każdej dziedzinie naszego życia i na każdym kroku, zarówno przez młodzież, dorosłych, jak i dzieci, i to często te najmłodsze. Jednocześnie wokół tego zagadnienia toczą się liczne dyskusje, zwłaszcza w środowisku nauczycieli, wychowawców i rodziców dotyczące głównie zagrożeń związanych z nadużywaniem przez młodych ludzi internetu. Atmosferę podgrzewają media, akcentując problemy, wskazując na liczne zagrożenia oraz dając przykłady uzależnień (jest to oczywiście ważna kwestia, ale nie jedyna, która powinna być brana pod uwagę).
Człowiek w każdym momencie swojego życia funkcjonuje w określonej przestrzeni, która ma ogromny wpływ na jego rozwój, zarówno poznawczy, jak i społeczny i emocjonalny. Może ona wyzwalać pozytywną energię, powodować, że chce się chcieć, ale może również ograniczać i zniechęcać, skutkować utratą wiary we własne możliwości. Dlatego dla optymalnego rozwoju istotne jest, by przestrzeń ta była bezpieczna, pozytywna, sprzyjała refleksji, zaangażowaniu i pracy z zachowaniem zasad poufności.