Czego unikać przy rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych ucznia

Termin rozpoznanie jest odpowiednikiem słowa „diagnoza”, od greckiego słowa diágnosis, czyli rozróżnianie, osądzanie. Współczesna interpretacja tego terminu podkreśla dwa jego składniki: zebranie potrzebnych danych oraz ich krytyczne opracowanie w drodze rozumowania. 

Poznanie ucznia, oswajanie się z jego szkolnym funkcjonowaniem, sposobem myślenia, obserwowaniem jego reakcji w kontakcie z rówieśnikami i dorosłymi, uważnym słuchaniem tego, co mówi, i porównywaniem z tym, co robi, rozpoznanie jego trudności, zainteresowań, uzdolnień oraz potrzeb w tym zakresie – to naprawdę niełatwa sprawa. Świadczą o tym liczne wypowiedzi samych nauczycieli, którzy dzieląc się swoimi doświadczeniami, zwracają uwagę na problemy, które napotykają z organizacją procesu diagnostycznego, interpretacją uzyskanych informacji oraz planowaniem działań wspierających ucznia. W dużej mierze źródłem tego typu sytuacji bywa nieznajomość tematyki rozpoznawczej, niewystarczająca wiedza z psychologii, pedagogiki, niektórych obszarów medycyny dotyczących rozwoju człowieka, słabe umiejętności metodologiczne, brak dostatecznej wiedzy o metodach i technikach diagnostycznych, sposobach analizy i interpretacji danych, a także wpływ czynników zewnętrznych, tj. presja czasu, niewłaściwa atmosfera, nieodpowiednie warunki. Nie bez znaczenia jest również postawa samego nauczyciela. Jeśli ma on zaniżoną samoocenę, brak mu przekonania o sw...