W efekcie reformy edukacji, która weszła w życie z początkiem roku szkolnego, w szkołach podstawowych znów znajdą się uczennice i uczniowie siódmej, a rok później także ósmej klasy. Obecność starszych uczniów może skutkować nasileniem się trudności wychowawczych związanych z konfliktami czy przemocą. Jak im zapobiegać i jak zapewnić poczucie bezpieczeństwa najmłodszym dzieciom?
Autor: Magdalena Goetz
psycholożka, trenerka i psychoterapeutka poznawczo-behawioralna (w trakcie certyfikacji); prowadzi terapię młodzieży i dorosłych, szkolenia oraz warsztaty psychoedukacyjne.
Uczennice i uczniowie wyróżniający się ponadprzeciętną wrażliwością mają często wyjątkowy potencjał, ale też specyficzne potrzeby. Jeśli stworzymy im sprzyjające warunki, mogą rozkwitnąć jak rzadki kwiat.
Problem wulgarnego czy też pełnego zbyt wielu kolokwializmów języka uczennic i uczniów jest stary jak świat i aktualny w każdym pokoleniu. Obecnie wydaje się jednak, że jego skala jest większa niż przed laty. Jak temu skutecznie przeciwdziałać?
Z problemem szykan i niechęci ze strony rówieśników z powodu wyglądu boryka się coraz więcej i coraz młodszych dzieci. Nadwaga, otyłość, trądzik, piegi, rude włosy, widoczne znamiona, okulary, aparat na zębach, fizyczna nieporadność… Powody można mnożyć. Jak reagować, zwłaszcza kiedy ataki rówieśników zaczynają przybierać drastyczne formy?
Dbałość o szczegóły i standardy wykonania, wysokie wymagania wobec samego siebie – może się wydawać, że są to zdecydowanie zalety ucznia. Jednak kiedy takie tendencje nadmiernie się nasilają i przekształcają w perfekcjonizm, to, co do tej pory mogło pomagać osiągać dobre efekty – teraz zaczyna przeszkadzać i uwierać.
Zazdrość i rywalizacja to zjawiska, które zaobserwować można już u dzieci w wieku przedszkolnym. Na kolejnych szczeblach edukacji problem zmienia swoje oblicze, ale nie znika. Warto porozmawiać o tym z uczennicami i uczniami, aby „ucywilizować” nieco ich skłonność do rywalizacji.
Nauczyciele, wychowawcy i specjaliści szkolni mają obowiązek udzielania uczniom pomocy psychologiczno-pedagogicznej, która polega m.in. na rozpoznawaniu i zaspakajaniu indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych ucznia oraz jego indywidualnych możliwości psychofizycznych1.
Kocham się w nauczycielu historii, czy mam szanse? Mam powodzenie u kobiet, ale polonistka mnie ignoruje, jak zwrócić jej uwagę? Zakochałam się w wychowawcy, jak mu to powiedzieć? „Zakochane” w swoich nauczycielach i nauczycielkach uczennice i uczniowie zwykle w ciszy przeżywają swoje rozterki. Co jednak robić, kiedy zaczynają nam okazywać swoje zainteresowanie?
Strach i lęk są dla dzieci emocjami bardzo trudnymi i przykrymi, ale jednocześnie są w naturalny sposób wpisane w ich rozwój. Jednym z najlepszych sposobów uczenia najmłodszych uczniów radzenia sobie z tymi emocjami jest rozmowa na ich temat, oswajanie i normalizowanie ich, a także wspólne poszukiwanie sposobów na to, jak można sobie radzić, kiedy lęk dochodzi do głosu.
Pojęcie neurodydaktyki w ostatnich latach stało się bardzo popularne. Ile jednak jest w nim prawdy, a ile mitu, i co z naszej wiedzy na temat „uczącego się” mózgu faktycznie możemy wykorzystać w szkole?
Media, zarówno te tradycyjne, jak i elektroniczne, mają bardzo duży wpływ na nasze życie – w różnych jego obszarach. Rozumienie tego wpływu i jego mechanizmów powoduje, że możemy korzystać z nich bardziej świadomie, z większą korzyścią dla siebie, a jednocześnie uniknąć niejednej pułapki.
Zjawisko kozła ofiarnego w klasie powinno być traktowane przez wychowawców jako alarmujące. Świadczy ono o poważnym kryzysie w grupie i uderza nie tylko w swoją bezpośrednią ofiarę. Działać trzeba bez zwłoki, zdecydowanie, ale i z dużym wyczuciem.