Wolność i odpowiedzialność to dwa aspekty dokonywania świadomych wyborów, podejmowania przemyślanych decyzji. W najprostszym ujęciu wolność „opisuje sytuację braku zewnętrznego przymusu”. Odpowiedzialność rozumiemy z kolei jako: „obowiązek ponoszenia przewidzianych konsekwencji zachowania się własnego lub innych osób”. W jaki sposób pomóc uczniom w opanowaniu trudnej sztuki rozumnego korzystania z możliwości decydowania o sobie i nie tylko?
Dział: Zdrowie psychiczne uczniów
Wszelkie relacje między ludźmi opierają się na zaufaniu. W relacjach dorosły–dziecko, rodzic–dziecko, nauczyciel–uczeń zwykle koncentrujemy się na zaufaniu dziecka do dorosłego. Zastanawiamy się nad tym, kiedy dzieci ufają dorosłym i co jako dorośli powinniśmy robić, by dzieci nam ufały. Warto jednak podkreślić, że każde zaufanie zakłada wzajemność. Czy jesteśmy w stanie wyobrazić sobie sytuację, że obdarzamy zaufaniem osobę, która zupełnie nam nie ufa? Mało prawdopodobne. Pewna doza ufności jest potrzebna u obu stron relacji. Zatem także w relacji dorosły – dziecko zaufanie dziecka do dorosłego musi iść w parze z zaufaniem dorosłego do dziecka. Warto zatem postawić sobie pytanie, czy my dorośli mamy zaufanie do dzieci.
Kocha, lubi, szanuje... A jeśli nie kocha ani nie lubi? Czy w życiu chodzi o to, aby kochać wszystkich dookoła? Raczej nie, ale na pewno chodzi o to, aby szanować siebie nawzajem i respektować cudze granice. Jak nauczyć tego dzieci?
Nauczyciel, wychowawca czy pedagog lub psycholog szkolny nie zawsze mają do przekazania rodzicowi wyłącznie pozytywne informacje na temat jego dziecka.
Ale rozmowa o nawet najtrudniejszych kwestiach, odpowiednio przeprowadzona, może odbyć się bez napięcia i doprowadzić do tego, co najważniejsze –
do porozumienia w kwestii ucznia, bo o niego w tym wszystkim chodzi. W jaki sposób przygotować się do przekazywania rodzicom trudnych informacji o ich dzieciach?
Manipulacja jest zjawiskiem nader powszechnym, niestety nieograniczonym do korporacyjnych molochów i patologicznych rodzin. Często optymistycznie i nieświadomie zakładamy, że w podwojach szkoły/przedszkola, gdzie z założenia tworzymy środowisko przyjazne rozwojowi, hołdujące wartościom humanistycznym, relacjom partnerskim i wszelkiemu dobru, jesteśmy bezpieczni. Niestety, jak pokazuje praktyka – nie zawsze!
Rozpoczęcie nowego roku szkolnego to nowe otwarcie. Szansa na zbudowanie dobrych relacji z nowymi uczniami lub wprowadzenie zmian w te dotychczasowe.
Warto zacząć zatem od tego, co jest ich podstawą, czyli od poczucia zaufania. Być osobą szczególnego zaufania to wyzwanie dla wszystkich nauczycieli,
a w sposób szczególny nauczycieli wychowawców, pedagogów, psychologów szkolnych. Jak to zrobić, by budować atmosferę zaufania w klasie,
w szkole, w szkolnej społeczności, ale także w relacji z każdym z uczniów? Dzięki czemu uczniowie wzmacniają swoje poczucie zaufania?
Wstyd ma nas chronić przed przekraczaniem granic. Ale często obraca się przeciw nam, odbiera siłę, blokuje, pozbawia dobrych relacji. Szczególnie dotyczy to nastolatków, którzy czują się nie tacy, jak trzeba, i wstydzą się tego, kim są. Jak pomóc im uporać się z tą emocją? Jak wyciągnąć ich wstyd na światło dzienne, by stracił swą toksyczną moc?
Powrót do szkoły często powiązany jest z napięciem. Napięcie, stres bardzo często kojarzą się negatywnie. Warto jednak rozważyć nieco inną perspektywę. Bez względu na to, czy powrotowi towarzyszy radość, czy też smutek albo niepewność, wszystkie te stany mogą wiązać się z podwyższonym napięciem, które mocno zużywa energię i sprawia, że dzieci mogą potrzebować wsparcia. Jak zatem możemy pomóc dzieciom?
Przygotowanie do pracy z rodzicami w sytuacji pandemii wydaje się wielkim wyzwaniem. Kluczowe jest uwzględnienie perspektywy emocji i potrzeb wychowawcy, rodziców i dzieci. W tym artykule skoncentruję się na tych elementach, które pozwolą zabezpieczyć przygotowanie się do pracy z rodzicami w taki sposób, by mogły one stanowić materiał do budowania mostu porozumienia i bezpieczeństwa we współpracy.
Szybko zmieniająca się rzeczywistość, natłok informacji, doświadczanie lęku związanego z sytuacją szkolną i domową, trudności emocjonalne w kontaktach rówieśniczych, presja nauczycielsko-rodzicielska oraz „bycie online” spowodowane nauką zdalną – to główne przyczyny wielu trudności i kryzysów doświadczanych przez uczniów w sferze psychicznej. Nic więc dziwnego, że sprawą priorytetową jest dzisiaj kwestia podejmowania przez szkoły i placówki oświatowe skutecznej ochrony zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży.
Każdy program o charakterze profilaktycznym, a takim jest program ochrony zdrowia psychicznego uczniów, należy poddać corocznej wewnętrznej ewaluacji, czyli ocenie, tak systematycznej i obiektywnej, jak to tylko możliwe. Dzięki temu pozyskuje się wiarygodne i użyteczne informacje, pozwalające na wyciąganie wniosków dotyczących tego, co i dlaczego udało się zrealizować lub czego nie udało się osiągnąć i dlaczego tak się stało.
Jaka powinna być zawartość merytoryczna programu ochrony zdrowia psychicznego uczniów? Jakim standardom wynikającym ze współczesnej wiedzy medyczno-psychologicznej oraz rzeczywistym potrzebom adresatów musi odpowiadać? Jaka wreszcie powinna być struktura owego programu?