Mama Bolka prosi wychowawcę o opinię na temat funkcjonowania syna w szkole. Tata Helenki potrzebuje opinię o problemach córki w uczeniu się. Kurator sądowy chce opinię o zachowaniu Kuby i jego wynikach w nauce. Opinię o Zosi – potrzebuje dzielnicowy, o Agacie – Miejskie Centrum Pomocy Rodzinie, o Jacku – adwokat jego ojca…
Autor: Małgorzata Łoskot
Absolwentka Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Redaktor prowadząca czasopisma „Głos Pedagogiczny”, pedagog specjalny, socjoterapeuta. Autorka popularnych programów szkoleniowych dla nauczycieli oraz programów profilaktycznych dla młodzieży. Czynnie angażuje się w pomoc dzieciom z rodzin dysfunkcyjnych.
Obowiązkiem szkoły jest zorganizowanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej każdemu uczniowi, który jej potrzebuje, zarówno ze wskazań określonych przez nauczycieli, jak i zawartych w opinii czy orzeczeniu poradni psychologiczno-pedagogicznej. Na dodatek w postaci odpowiedniej do jego indywidualnych potrzeb edukacyjno-rozwojowych, m.in. w formie zajęć specjalistycznych, prowadzonych przez osoby z odpowiednimi kwalifikacjami.
Nauczyciele i uczniowie to reprezentanci dwóch różnych światów, obcujący ze sobą kilka godzin dziennie, przez wiele lat, w układzie narzuconym zewnętrznie przez system oświaty od niepamiętnych czasów. Dzisiaj dzieli ich niemal wszystko: status społeczny, doświadczenie życiowe, zapatrywania i poglądy, zainteresowania, przeżywane trudności i radości, sprawność w posługiwaniu się multimediami, nawet język, jakim się ze sobą komunikują.
Terminologia stosowana na określenie niektórych zajęć prowadzonych z dziećmi i młodzieżą budzi sporo zastrzeżeń prawno-merytorycznyh. Tak jest m.in. z zajęciami specjalistycznymi i zajęciami rewalidacyjnymi. Mimo iż zajęcia te funkcjonują w oświacie od dawna, to właściwe ich rozumienie oraz rozróżnienie nadal sprawia kłopot wielu dyrektorom i nauczycielom ze szkół ogólnodostępnych.
Od wielu lat z nastaniem nowego roku szkolnego wprowadzane są zmiany w aktach prawa oświatowego: zarówno w ustawach zawierających nowe ustalenia, mających charakter normatywny ogólny, doprecyzowujący i porządkujący, jak i w rozporządzeniach MEN zmierzających do wykonania ustawowych zapisów. Te częste zmiany nie sprzyjają niestety kształtowaniu poczucia stabilizacji zawodowej nauczycieli ani usprawnianiu organizacji ich pracy. Tym bardziej gdy ogłaszane są w czasie wakacji, niemal na pięć minut przed pierwszym dzwonkiem szkolnym. Jeśli jednak chce się odpowiedzialnie wykonywać swój zawód, wypada systematycznie aktualizować wiedzę również w tym zakresie, być na bieżąco z obowiązującymi zmianami. W niniejszym artykule podpowiadamy, czego owe zmiany głównie dotyczą i gdzie ich szukać. Natomiast dogłębne ich poznanie należy już do Państwa, zachęcam więc do samodzielnej lektury stosownych artykułów i paragrafów, szczególnie tych, które bezpośrednio dotyczą obszaru Waszej działalności.
Wszystkie działania pedagogów i psychologów szkolnych, logopedów, terapeutów pedagogicznych i doradców zawodowych związane z organizacją i udzielaniem przez nich pomocy psychologiczno-pedagogicznej muszą być dokumentowane zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami, a także wypracowanymi w szkole czy placówce procedurami prowadzenia dokumentacji. W niniejszym tekście przypominamy, jak od 1 września 2019 r. czynić to prawidłowo.
Właściwa organizacja i planowanie pracy własnej oraz umiejętne zarządzanie czasem, który jest do dyspozycji, to dla pedagoga szansa na pracę bez stresu, przepracowania i przeciążenia krzyżowaniem się różnorodnych zadań. To również świadectwo jego profesjonalizmu, kluczowy czynnik zwiększający pewność siebie oraz efektywność podejmowanych oddziaływań.
Pedagog i psycholog szkolny, logopeda i terapeuta pedagogiczny oraz doradca zawodowy są specjalistami z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej udzielanej na terenie szkoły. Oczywiście każdy z nich działa w tym obszarze zgodnie ze swoimi kwalifikacjami, kompetencjami i uprawnieniami. Są jednak takie zadania, które zdecydowanie warto realizować wspólnie.
Rzecz będzie o GIMNAZJUM. O szkole, której świadectwem ukończenia legitymują się młodzi ludzie z roczników 1986–2003, a która 1 września 2019 r. zniknie z polskiej mapy oświatowej. O szkole budzącej przez lata wiele skrajnych emocji, mającej tylu zagorzałych zwolenników, ilu przeciwników. O szkole, z którą byłam związana przez 13 lat. Wybaczcie więc, Drodzy Czytelnicy, zbyt osobistą wymowę tego tekstu. Po pierwsze – chcę pokłonić się pedagogom, którzy pracowali z uczniami w niełatwym okresie ich adolescencji. Po drugie – chcę ocalić od zapomnienia bliską mi ideę szkolnej samorządności.
Kolejny rok intensywnej pracy zbliża się ku końcowi. Czas zatem pomyśleć o jego podsumowaniu. Czas rozliczyć się z tego, co było zaplanowane, a co zostało rzeczywiście wykonane, zweryfikować podejmowane działania, wyciągnąć wnioski i sformułować rekomendacje do dalszej pracy. Jest to zadanie, którego nie można zlekceważyć z kilku powodów. Przedstawimy je w niniejszym artykule.
Doradca zawodowy to osoba udzielająca pomocy w formie grupowych i indywidualnych porad zawodowych młodzieży i osobom dorosłym w wyborze zawodu, kierunku kształcenia i szkolenia, z uwzględnieniem ich możliwości psychofizycznych i sytuacji życiowej, a także potrzeby rynku pracy oraz możliwości systemu edukacyjnego.
Bycie szkolnym specjalistą często jest trudne. Prawie każdy doświadczył w związku z relacjami w pracy poczucia bezradności, bezsilności. Głównie wtedy, kiedy nie było czy nie jest mu po drodze z niektórymi współpracownikami, np. z dyrekcją bądź nauczycielami.