Na łamach grudniowego wydania czasopisma Głos Pedagogiczny poruszamy temat zaburzeń lekowych. Lęk jest naturalnym stanem emocjonalnym, który zwraca uwagę na potencjalne niebezpieczeństwo i mobilizuje do poradzenia sobie z nim. Przykładowo, gdy ktoś widzi rozpędzony samochód jadący w jego kierunku, odczuwa lęk i chowa się w bramie, dzięki czemu unika potencjalnego zderzenia. Taki lęk pełni funkcję przystosowawczą – pomaga optymalnie rozwiązać problemy. Co jednak, kiedy przeradza się w stan patologiczny? Czeka na Ciebie też ciekawy artykuł dotyczący rozwijania empatii w komunikacji między uczniami oraz kształtowania asertywności. Jak nauczyć dzieci szanowania siebie nawzajem i repektowania cudzych granic? Znajdziesz też odpowiedzi na pytania w jaki sposób szkoła uczy dzieci odpowiedzialności za własne wybory oraz dlaczego trzeba rozwijać w uczniach krytyczne myślenie o mediach społecznościowych i jak to robić? Skorzystaj również z naszych pomysłów na szkolny wolontariat w czasie pandemii. Zapraszamy do lektury!

SYNDROM NIEADEKWATNYCH OSIĄGNIĘĆ SZKOLNYCH

W skali ogólnoświatowej miliony dzieci zdolnych do uczenia się – zarówno tych przeciętnie, jak i ponadprzeciętnie czy wybitnie uzdolnionych – nie osiągają wyników odpowiednich do swoich możliwości. Tacy uczniowie są również w polskich szkołach, w każdej klasie, i to o nich nauczyciele mówią: zdolni, ale leniwi, niezmotywowani do nauki, na niczym im nie zależy, brak im umiejętności samodzielnej pracy i dyscypliny, często zapominają o odrobieniu lekcji, gubią zeszyty, książki, gapią się ciągle przez okno… Ale badacze i specjaliści zajmujący się tym problemem uznają, że uczniowie ci cierpią na syndrom nieadekwatnych osiągnięć szkolnych. Czym się on cechuje i czy można mu przeciwdziałać?

JAK MĄDRZE ROZWIJAĆ W SOBIE ZAUFANIE DO DZIECI?

Wszelkie relacje między ludźmi opierają się na zaufaniu. W relacjach dorosły–dziecko, rodzic–dziecko, nauczyciel–uczeń zwykle koncentrujemy się na zaufaniu dziecka do dorosłego. Zastanawiamy się nad tym, kiedy dzieci ufają dorosłym i co jako dorośli powinniśmy robić, by dzieci nam ufały. Warto jednak podkreślić, że każde zaufanie zakłada wzajemność. Czy jesteśmy w stanie wyobrazić sobie sytuację, że obdarzamy zaufaniem osobę, która zupełnie nam nie ufa? Mało prawdopodobne. Pewna doza ufności jest potrzebna u obu stron relacji. Zatem także w relacji dorosły – dziecko zaufanie dziecka do dorosłego musi iść w parze z zaufaniem dorosłego do dziecka. Warto zatem postawić sobie pytanie, czy my dorośli mamy zaufanie do dzieci.

ZACHOWANIA UCZNIA ŚWIADCZĄCE O KRYZYSIE PSYCHOLOGICZNYM

Od kilku lat można zaobserwować u dzieci i młodzieży wzrost częstości występowania obniżonego nastroju, smutku, napięcia i przeciążenia oraz różnego rodzaju trudności psychicznych. Statystyki jednoznacznie wskazują m.in. na zwiększenie liczby prób samobójczych wśród młodych ludzi. Rodzina, a także szkoła, odgrywają znaczną rolę w wykształceniu się u dzieci i młodzieży mechanizmów radzenia sobie ze zbliżającym się kryzysem (wzorce mówiące o tym, jak działać w różnych sytuacjach), które potem towarzyszą im przez całe życie. Rodzina i szkoła to także przestrzenie, w których najszybciej można zauważyć symptomy nadchodzącego kryzysu i wesprzeć młodego człowieka w radzeniu sobie z trudną sytuacją.