Każda profesjonalnie wykonywana praca, szczególnie pedagogiczna, najpierw wymaga planowania, następnie zaś podsumowania, czyli rozliczenia się z realizacji powierzonych zadań. Taki wymóg zapisany jest zazwyczaj w statucie szkoły czy placówki, w rozdziale poświęconym zakresowi zadań i obowiązków nauczycieli. Skoro tak nakazuje wewnątrzszkolne prawo, to warto z tego zadania wywiązać się odpowiedzialnie.
Dział: Otwarty dostęp
Coraz częściej mówi się o wypaleniu zawodowym osób dorosłych z wieloletnim stażem zawodowym. Jednak okazuje się, że doświadczenie wypalenia dotyka również młodsze osoby, w tym nastolatki. Jaka jest przyczyna pojawienia się tego zjawiska psychologicznego u uczniów szkół podstawowych i ponadpodstawowych? Na czym polega syndrom wypalenia szkolnego u dzieci?
Pierwszy rok pracy pedagogów specjalnych w szkołach ogólnodostępnych unaocznił wiele problemów natury organizacyjnej i kompetencyjnej. Spora ich część wynika z nieznajomości przepisów oświatowych – zarówno przez dyrektorów, odpowiadających za prawidłową organizację pracy zarządzanych przez siebie placówek, jak i samych zainteresowanych, którzy podjęli się pełnienia funkcji szkolnego specjalisty. Choć zbliża się już koniec roku szkolnego 2022/2023, to wciąż pewne kwestie wymagają wyjaśnień.
Zbliżający się koniec roku szkolnego zwiastuje konieczność rozliczenia się ze swojej pracy. Nauczyciele i szkolni specjaliści szykują się do opracowania różnych dokumentów, nie zawsze mając świadomość, które z nich rzeczywiście wymagane są przepisami prawa oświatowego, a które – biurokratycznym wymysłem dyrektora, zapisanym często w statucie placówki, jako obowiązek. Warto więc pamiętać, że już w listopadzie 2021 r. szkoły otrzymały ministerialny wykaz 51 czynności dokumentacyjnych niewymaganych prawem, a jedynie niepotrzebnie obciążających nauczycieli. Wśród nich jest m.in. pisanie sprawozdań z udzielanej pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Niestety w tym wykazie nie ma oceny efektów tej pomocy. Jaki jest tego powód?
Bycie rodzicem to jedna z najwspanialszych ról w życiu, której matki i ojcowie uczą się każdego dnia, stawiając czoła wielu wyzwaniom. Wychowawcy, pedagodzy i psycholodzy mogą towarzyszyć rodzicom w tej drodze i wspierać ich. Bardzo dużo spotkań z rodzicami wynika z zaniepokojenia pracowników oświaty funkcjonowaniem dziecka w szkole lub z poszukiwania przez rodziców porad wychowawczych. Wiąże się to często z potrzebą poruszania podczas rozmów tematów trudnych i budzących wiele emocji. Jednym z takich tematów są kwestie dotyczące dyscyplinowania dzieci i stosowania kar fizycznych.
Rozumienie, jak działa ciało – własne i innych – to ważna umiejętność, dzięki której poruszamy się w świecie. Bez względu na to, czy dotyczy to naszych emocji i tego, jak objawiają się one w ciele, fizjologii różnych procesów zachodzących w organizmie, czy nieprawidłowości, których doświadczamy.
Gdy przychodzi moment, w którym zaczyna nam brakować energii, możemy borykać się z obniżoną satysfakcją z życia oraz niską skutecznością. Dlatego bardzo ważna jest zdolność do rozpoznawania przyczyn obniżonej witalności oraz umiejętność wprowadzania narzędzi służących jej podwyższaniu. Jak wykorzystać do tego autocoaching?
Z nowym rokiem szkolnym utworzono nowe stanowisko pedagoga specjalnego, które miało być wsparciem dla nauczycieli, odciążeniem pedagoga szkolnego, a także miało zwiększyć dostępność do pomocy pedagogiczno-psychologicznej w szkole. Jednak w niektórych szkołach zamiast dwóch specjalistów, mamy wciąż jedną osobę, która zaczęła pełnić dwa stanowiska. Doprowadza to często do dużego zagubienia pedagogów w ich organizacji pracy. Poznajcie wskazówki, które pomogą wam w dzieleniu obowiązków pedagoga szkolnego oraz pedagoga specjalnego.
Masturbacja to zachowanie normatywne, mieszczące się w repertuarze zachowań zdrowego, bezpiecznie rozwijającego się człowieka. Jednocześnie pojawianie się masturbacji z reguły wystrasza lub co najmniej niepokoi zarówno rodziców, jak i nauczycieli. Jak powinno się na nią reagować?
Najnowsze osiągnięcia neuronauki odsłaniają tajemnicę tego, co zarządza naszym postępowaniem. Wyjaśnia to, dlaczego niektórzy uczniowie reagują na pewne stresujące sytuacje inaczej, niż tego byśmy chcieli. Okazuje się, że kluczem do rozwiązania problemów z reakcją na sytuacje stresowe nie jest samokontrola, a samoregulacja.
Dzieci coraz częściej sięgają po substancje psychoaktywne – skalę tego zjawiska możemy sobie uzmysłowić, obserwując liczbę zgłoszeń do poradni leczenia uzależnień, przepełnione oddziały psychiatryczne, sytuację w gabinetach specjalistów, ale także w szkołach i w lokalnym środowisku. Można postawić tezę, że każdy z nas zna kogoś, kogo w jakimś stopniu dotknął ten problem. Według raportu z badań z 2021 r. 24% badanych młodszych uczniów i 37% starszych uczniów pali marihuanę, a 5,2% uczniów przyznaje się do korzystania z nowych środków psychoaktywnych, tzw. dopalaczy. Najpopularniejszą używką jest alkohol – 80% uczniów deklaruje, że choć raz w życiu go piło. Jakie działania powinien podejmować szkolny specjalista w sytuacji, kiedy uczeń nadużywa substancji psychoaktywnych? Gdzie się zaczyna, a gdzie kończy rola pedagoga?
Wprowadzenie nowej klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych wywołuje wiele obaw związanych z nazewnictwem i kryteriami diagnostycznymi chorób i zaburzeń. Czas na wprowadzenie do użytku klinicznego ICD-11 to pięć lat. Polskie Ministerstwo Zdrowia zapowiada, że może to nastąpić już w czerwcu 2023 r. Co może zmienić się po wdrożeniu nowej klasyfikacji?