Kategoria: Artykuły z czasopisma
Strach i lęk są dla dzieci emocjami bardzo trudnymi i przykrymi, ale jednocześnie są w naturalny sposób wpisane w ich rozwój. Jednym z najlepszych sposobów uczenia najmłodszych uczniów radzenia sobie z tymi emocjami jest rozmowa na ich temat, oswajanie i normalizowanie ich, a także wspólne poszukiwanie sposobów na to, jak można sobie radzić, kiedy lęk dochodzi do głosu.
Nauczyciele i wychowawcy wielokrotnie w ciągu każdego dnia muszą podejmować różne decyzje. Niektóre z nich są łatwe i nie wymagają dłuższego czasu do namysłu, ale znajdą się i te bardziej złożone i problematyczne. Nie będą się one cieszyły uznaniem. Niełatwo będzie w nich rozstrzygnąć, co jest słuszne. Co możemy zrobić, aby ułatwić sobie dokonywanie lepszych wyborów i komunikowanie ich otoczeniu?
Potrzeba komunikowania się z otoczeniem to bez wątpienia najważniejsza potrzeba psychiczna każdego człowieka. Komunikacja jest kluczem do poznawania siebie i otaczającej rzeczywistości, do umysłowego uporządkowania świata poprzez nazywanie przedmiotów, zjawisk, zdarzeń, określanie ich cech i relacji zachodzących między nimi. Umiejętność porozumiewania się z innymi jest źródłem odkrywania i wypróbowywania swoich umiejętności wywierania wpływu na otoczenie, jest to także – obok myślenia i sfery emocjonalno-motywacyjnej – jeden z podstawowych wyznaczników rozwoju psychicznego dziecka. Niedokształcenie mowy może poważnie zaburzyć ogólny rozwój dziecka, stąd tak dużą wagę przywiązuje się do wczesnej stymulacji rozwoju mowy i zachęcania dziecka do komunikowania się z otoczeniem1.
Termin „terapia” wywodzi się z greckiego słowa „therapeuéin” i oznacza „opiekować się, oddawać cześć”, a w znaczeniu szerszym – „leczyć”.
Jest procesem zaplanowanym, obejmującym różne płaszczyzny działania terapeuty, nakierowanym na jednostki z różnorodnymi zaburzeniami. W odniesieniu do dzieci i młodzieży szkolnej działania terapeutyczne mają na celu usprawnianie, korygowanie i kompensowanie wszelkich funkcji i sprawności utrudniających prawidłowy ich rozwój we wszystkich sferach: ruchowej, intelektualnej, osobowościowej, emocjonalnej i społecznej.
Pedagog rozumie, że nawet najbardziej uparte, agresywne, niegrzeczne, nastawione na opór dziecko chce być kochane, akceptowane, rozumiane, czuć się zauważone i ważne, tak samo jak wszystkie
inne dzieci. Jednak, z rozmaitych powodów, zabiega o to w sposób, który przynosi skutki odwrotne do zamierzonych. Pedagog rozumie również, że takie zachowania dziecka mogą wywołać – nawet u najbardziej
kochających rodziców – złość, niechęć, bezradność, zwątpienie i ogromne poczucie winy. Co w takiej sytuacji może zrobić pedagog?
Pojęcie neurodydaktyki w ostatnich latach stało się bardzo popularne. Ile jednak jest w nim prawdy, a ile mitu, i co z naszej wiedzy na temat „uczącego się” mózgu faktycznie możemy wykorzystać w szkole?
Każde dziecko niepełnosprawne ma prawo do nauki i może z tego prawa korzystać w szkole najbliższej jego miejscu zamieszkania. Z tego właśnie powodu w szkołach ogólnodostępnych pobierają naukę również dzieci i młodzież z uszkodzonym wzrokiem. Najczęściej są to uczniowie słabowidzący, rzadziej niewidomi. Zdecydowana większość z nich ma orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego ze względu na niepełnosprawność wzrokową. O wyborze placówki ostateczną decyzję zawsze podejmują rodzice/prawni opiekunowie danego ucznia, mimo że wskazanie najbardziej odpowiedniej szkoły jest rolą poradni psychologiczno-pedagogicznych lub innych poradni o mocy orzekania.
