Ten tekst nie powstał po to, aby Cię obwiniać. Jak ktoś powiedział, „jesteśmy ofiarami ofiar” i jeśli hołdujemy bezmyślności, jesteśmy usztywnieni poznawczo, pielęgnujemy postawy bezrefleksyjne, to tylko i wyłącznie dlatego, że zostaliśmy tego nauczeni. Czy to zmienimy, zależy już wyłącznie od nas. Ten tekst powstał po to, abyś mógł przyjrzeć się temu zjawisku oraz abyś miał szansę zacząć mu przeciwdziałać. Czas najwyższy.
Dział: Warsztat pracy pedagoga
Zapewne każdy z nas spotkał się w swojej pracy z typem ucznia, który jest określany mianem „zdolny, ale leniwy”. W wielu przypadkach to „lenistwo” nie jest wynikiem złej woli młodego człowieka, a jego przyczyn należy szukać w niskim poziomie umiejętności wykonawczych. Jak je kształtować z korzyścią dla nastolatka?
Podejście uczniów do edukacji i ich nastawienie do podejmowania decyzji jest takie: zdecydowana większość dzieci i młodzieży nie dostrzega związku między tym, czego się uczy, a tym, co jest im potrzebne w codziennym życiu. Świadczy to tylko i wyłącznie o niepraktyczności przekazywanej wiedzy. Idąc dalej, młodzi ludzie bardzo często nie mają pomysłu, w jaki sposób mogliby rozwiązać swoje problemy. Są bezradni w obliczu tego, jakie wymagania stawia przed nimi świat. Nie czują również potrzeby ponoszenia konsekwencji swoich czynów i decyzji. Najwyższy czas to zmienić.
Holizm (z gr. holos – całość) jako pojęcie wprowadził do filozofii we wczesnych latach 20. ubiegłego wieku Jan Christiaan Smuts, południowoafrykański polityk, filozof i wojskowy. Współcześnie koncepcja holizmu obecna jest w wielu naukach (medycyna, socjologia, pedagogika, psychologia), także w sporcie czy przedsiębiorczości.
Współcześni uczniowie nie znają świata bez dostępu do technologii, internetu, jego nieograniczonych zasobów. Wzrastają w rzeczywistości, z której nieustannie napływa do nich strumień bodźców. Stąd inne podejście do koncentracji, pracy, uczenia się, do którego trzeba dostosować zarówno środowisko szkolne, jak i sam proces edukacyjny. Jak to zrobić?
Świat nadal mierzy się z poważnym problemem, jakim jest pandemia koronawirusa. Bez wątpienia jest to sytuacja trudna, u każdego z nas wywołuje emocje powodujące nie do końca przyjemne odczucia. Duża część społeczeństwa jest zdezorientowana, odczuwa strach czy niepokój; to wszystko spowodowane jest utratą kontroli nad własnym życiem i brakiem poczucia bezpieczeństwa. Duża liczba ofiar zarówno w Polsce, jak i na całym świecie przyczyniła się do ograniczenia działalności placówek oświatowych w drugim semestrze roku szkolnego 2019/2020. Taka sytuacja nigdy wcześniej się nie zdarzyła, stąd nasz lęk przed nieznanym, który jest naturalną reakcją, i brak pomysłu na własne miejsce w tym wszystkim. Niezwykle ważną kwestią jest udzielenie wsparcia psychologiczno-pedagogicznego w tej niecodziennej sytuacji.
Nauczyciele życzą go uczniom, rodzice dzieciom. Sukcesu w nauce, dobrych stopni, „samych piątek w szkole”… Co tak naprawdę umożliwia jego osiągnięcie? Co pod pojęciem sukcesu edukacyjnego rozumieją nauczyciele, rodzice, a co sami uczniowie?
Obecne czasy stawiają przed nauczycielami liczne wyzwania. Wymaga się od nich ciągłego doskonalenia własnego warsztatu pracy i weryfikacji tradycyjnych metod nauczania. Świat bowiem zmienia się bardzo szybko, a rynek pracy i dorosłe życie „testują” uczniowskie umiejętności. Okazuje się, że młodzi ludzie nie są przygotowani do podejmowania aktywności w społeczeństwie, że nikt ich nie nauczył tego, jak sobie radzić w zmiennych warunkach. Czy w związku z tym nie jest to znak, że szkoła powinna zmienić swoje podejście do edukacji? Czy metody i formy pracy dotychczas wykorzystywane na zajęciach są nadal aktualne? A może należy zrobić solidny rachunek sumienia i zastanowić się, czy tradycyjne sposoby myślenia i działania mają rację bytu?
Badania pokazują, że kompetencje techniczne i matematyczne z powodzeniem można ćwiczyć i rozwijać, a motywacja do nauki rośnie, gdy nie musimy zmagać się ze stereotypami na swój temat, np. tymi dotyczącymi naszej płci lub dotychczasowych osiągnięć. Czy Twoja szkoła i praca jest wolna od stereotypów? Czy rzeczywiście pracujesz w atmosferze równości?
Od ponad 100 lat jednym z zadań szkoły jest udział w przygotowaniu dzieci i młodzieży do dbałości o zdrowie własne i innych ludzi. Początkowo działania te określano jako „wychowanie higieniczne”, potem „oświatę zdrowotną” i „wychowanie zdrowotne”, a obecnie zwie się je „edukacją zdrowotną”. W nowym cyklu „Głosu Pedagogicznego” skupimy się na – często zaniedbywanym – jej aspekcie, a mianowicie na zdrowiu psychicznym uczniów i koniecznej jego ochronie.
„Gdyby ludzki mózg był dość prosty, by można go było pojąć, bylibyśmy zbyt prości, by to zrobić”. Słowa wypowiedziane przez Josteina Gaardera w książce Świat Zofii wskazują, że ludzki mózg wciąż jest dla nas wielką tajemnicą, którą jednak w ciągu ostatnich kilkunastu lat odkrywamy w tempie nieporównywalnie szybszym, niż miało to miejsce wcześniej. Zapraszamy do Pracowni neurodydaktycznej, w której dr Adriana Kloskowska pomoże nam zrozumieć tajniki funkcjonowania ludzkiego mózgu i przełoży tę wiedzę na praktyczne umiejętności do wykorzystania w pracy z uczniami.
Badania pokazują, że kompetencje techniczne i matematyczne z powodzeniem można ćwiczyć i rozwijać, a motywacja do nauki rośnie, gdy nie musimy zmagać się ze stereotypami na swój temat, np. tymi dotyczącymi naszej płci lub dotychczasowych osiągnięć. Czy Twoja szkoła i praca jest wolna od stereotypów? Czy rzeczywiście pracujesz w atmosferze równości?