O tym, czego nie powinno się mówić dzieciom z obniżonym nastrojem oraz jak wzmacniać w nich poczucie bezpieczeństwa, by zachęcać uczniów do opowiedzenia o swoich problemach, rozmawiamy z Oliwią Pogodzińską z Fundacji „Dajemy Dzieciom Siłę”.
O tym, czego nie powinno się mówić dzieciom z obniżonym nastrojem oraz jak wzmacniać w nich poczucie bezpieczeństwa, by zachęcać uczniów do opowiedzenia o swoich problemach, rozmawiamy z Oliwią Pogodzińską z Fundacji „Dajemy Dzieciom Siłę”.
Od wielu lat z nastaniem nowego roku szkolnego wprowadzane są zmiany w aktach prawa oświatowego: zarówno w ustawach zawierających nowe ustalenia, mających charakter normatywny ogólny, doprecyzowujący i porządkujący, jak i w rozporządzeniach MEN zmierzających do wykonania ustawowych zapisów. Te częste zmiany nie sprzyjają niestety kształtowaniu poczucia stabilizacji zawodowej nauczycieli ani usprawnianiu organizacji ich pracy. Tym bardziej gdy ogłaszane są w czasie wakacji, niemal na pięć minut przed pierwszym dzwonkiem szkolnym. Jeśli jednak chce się odpowiedzialnie wykonywać swój zawód, wypada systematycznie aktualizować wiedzę również w tym zakresie, być na bieżąco z obowiązującymi zmianami. W niniejszym artykule podpowiadamy, czego owe zmiany głównie dotyczą i gdzie ich szukać. Natomiast dogłębne ich poznanie należy już do Państwa, zachęcam więc do samodzielnej lektury stosownych artykułów i paragrafów, szczególnie tych, które bezpośrednio dotyczą obszaru Waszej działalności.
Wszystkie działania pedagogów i psychologów szkolnych, logopedów, terapeutów pedagogicznych i doradców zawodowych związane z organizacją i udzielaniem przez nich pomocy psychologiczno-pedagogicznej muszą być dokumentowane zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami, a także wypracowanymi w szkole czy placówce procedurami prowadzenia dokumentacji. W niniejszym tekście przypominamy, jak od 1 września 2019 r. czynić to prawidłowo.
Uczniowie ze specyficznymi trudnościami stanowią w szkole coraz liczniejszą grupę. Zadaniem nauczycieli i pedagogów jest podejmowanie działań, mających pomóc tym dzieciom opanować bieżący materiał i przyczynić się do odniesienia przez nie sukcesu edukacyjnego.
Jeszcze przed wakacjami pisałam w „Głosie Pedagogicznym” o tym, w jaki sposób mediacje rówieśnicze mogą być wprowadzone do szkół. Była mowa o wymogach technicznych i zdecydowanie ważniejszym czynniku, jakim jest gotowość osób kierujących placówką do wprowadzenia w szkole mediacji oraz otwartość na to całej społeczności szkolnej. Tym razem skupiam się na technikach komunikacyjnych, których stosowanie nie daje gwarancji zażegnania konfliktów, ale bez ich znajomości nie znajdziemy jakiegokolwiek rozwiązania.
Wielu z nas zastanawia się, w jaki sposób zmienić zachowanie ucznia. Okazuje się, że można to uczynić, stosując odpowiednie komunikaty oraz zaspokajając podstawowe potrzeby młodego człowieka.
Początek roku szkolnego to niezwykle ważny okres nie tylko dla wychowawców rozpoczynających pracę z klasą, lecz także dla tych, którzy opiekę nad grupą klasową sprawują od jakiegoś czasu, oraz dla nauczycieli niebędących wychowawcami. To wówczas podejmuje się działania organizacyjne i planuje pracę na cały rok szkolny. Warto to zrobić także w zakresie zarządzania klasą.
Pytanie zawarte w tytule jest tyle przewrotne, co prawdziwe. Dlaczego? Ponieważ nadmierna i nieumiejętna motywacja zewnętrzna – w przypadku dzieci generowana przez dorosłych – daje efekt odwrotny do pożądanego. Czyli paradoksalnie wpływa na utratę zaangażowania i zainteresowania dziecka nauką, zamiast je wzmacniać. Zwiększenie nacisków i zachęt, czyli zwiększenie presji, nasila opór dziecka. Zamknięci w błędnym kole dobrych intencji i odwrotnych skutków stajemy się coraz bardziej bezradni, a dziecko coraz bardziej zniechęcone. Dlaczego tak to działa? I co zrobić, by było inaczej?
O tym, że nie wolno lekceważyć żadnych emocji podopiecznych, oraz o szczególnych trudnościach, z jakimi mierzą się w szkole uczniowie przewlekle chorzy, rozmawiamy z Marzeną Wojciechowską, trenerką umiejętności psychospołecznych i coachem w edukacji.
Właściwa organizacja i planowanie pracy własnej oraz umiejętne zarządzanie czasem, który jest do dyspozycji, to dla pedagoga szansa na pracę bez stresu, przepracowania i przeciążenia krzyżowaniem się różnorodnych zadań. To również świadectwo jego profesjonalizmu, kluczowy czynnik zwiększający pewność siebie oraz efektywność podejmowanych oddziaływań.
Pojawienie się dziecka ze spektrum autyzmu w szkole ogólnodostępnej stanowi wyzwanie nie tylko dla samego ucznia, ale też dla placówki: dyrekcji, nauczycieli, pozostałych dzieci w klasie oraz ich rodziców, a także dla całego personelu administracyjno-gospodarczego, pracującego w danej szkole. W jaki sposób możemy przygotować siebie oraz pozostałe osoby na to, aby stworzyć środowisko przyjazne wszystkim grupom? Jakie zastosować narzędzia oraz techniki? Czy jesteśmy w stanie pogodzić ze sobą wielość i różnorodność potrzeb różnych osób? Czy wiemy, jak przede wszystkim się do tego wszystkiego zabrać?
W dobie dzisiejszej kultury, hołdującej kultowi szczupłości, bardzo wiele nastolatków, a nawet dzieci, wpada w sidła anoreksji, ortoreksji i bulimii. Są to choroby śmiertelne, ale możliwe do pokonania. Zaburzenia odżywiania izolują chorującego, sprawiając, że jego świat staje się mrocznym i samotnym miejscem. Przy odpowiedniej psychoterapii i wsparciu rodziny można pomóc mu wyjść z tego ślepego zaułka i odkryć szczęśliwe życie na nowo.